Goed gedaan, deze tribute cd aan Jeffrey Lee Pierce (JLP), voormalig frontman van "punkblues" combo The Gun Club.
De band was vooral met de eerste 3 cd's succesvol, later werd de muziek wat softer. Uiteindelijk overleed Pierce in 1996 aan overmatig drugs -en drankgebruik. Eeuwig zonde van zo'n talent natuurlijk. Ook zijn soloalbums en samenwerkingsverbanden zijn de moeite waard, vooral de cd die hij met Cypruss Grove opnam.
Op "We are only riders", de cd waar we het over hebben, staan illustere deelnemers zoals Debbie Harry (Blondie), Lydia Lunch, Nick Cave en Mark Lanegan (ex Screaming Trees).
Het resultaat mag er zijn, al is het resultaat vrij donker. Het klinkt ook niet echt als JLP, maar origineel is het
wel. Noem het donkere Americana voor mijn part. JLP zou zich in zijn graf omdraaien.
Zelf mis ik wel een paar klassiekers van The Gun Club, maar onoverkomelijk is dat niet. Dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de hoge kwaliteit van de nummers. Alleen: waarom "Ramblin' mind" er in 3 versies op staat is mij onduidelijk. Had dan maar twee nummers van de eerste cd's van The Gun Club gecoverd. Ik bedoel: "Fire of love" anyone ?
In de krant las ik dat onze directeur een kleindochter is van Meyer Sluyser. Ik moest denken aan de boekenkast van mijn ouders, en de titels die me altijd zullen bijblijven: 'Voordat ik het vergeet' van Sluyser, 'Morgen bloeien de abrikozen' van Bertus Aafjes, 'De teerling is geworpen' van Sartre, 'De ontaarde slapers' van Ruyslinck, 'Kijk maar er staat niet wat er staat', een gedichtenbundel van Achterberg (als jongen meende ik een wereldvondst van een woordspeling gedaan te hebben omdat ik eerst altijd 'waterstaat' las, later bleek dat zowat mijn hele generatie dat ook zo had), een paar Amerikaanse pockets van mijn vader, waaronder 'The persian cat' met op de omslag een voluptueuze dame in uitdagende houding:
(bloedspannend vond ik dat als klein jongetje, deze jaren 50 porno)
Er zal ongetwijfeld nog meer in de kast hebben gestaan, ook Spock kan ik me nog herinneren, maar dit zijn de titels die me altijd zijn bijgebleven.
Wat ik ook nooit vergeten zal is dat het luisteren naar muziek een spannend avontuur was, zo was ik gék op 'A swingin' safari', maar grammofoonplaten waren veel te duur om zo maar aan te schaffen dus tussen de middag om half één zat ik aan de radio gekluisterd om op radio Bruxelles de eerste 16 maten van dat nummer te horen dat ze gebruikten als begintune. En voordat ik mijn (pop)platencollectie begon met het singletje 'Pour moi la vie va commençer' van Johnny Halliday was het altijd maar wachten of ze het nummer wilden draaien in de spaarzame programma's op de radio die zich aan popmuziek waagden (Tussen 10+ en 20-, Tijd voor teenagers) En later beluisterde ik m'n favoriete nummers door de ruis en het zo nu en dan wegvallen heen van zenders als Veronica, Luxemburg, Carolina ... totdat ik geld bij elkaar gesprokkeld had om weer een singletje te kopen, hele lp's kwamen pas later.
Nu is het gelukkig een stuk makkelijker, praktisch alles is verkrijgbaar en te vinden, het heeft onnoemelijk veel voordelen, omdat ik eindelijk ook weer naar muziek kan luisteren die ik járen geleden voor het laatst hoorde en niet terug kon vinden. Ik ken mensen die bijna (bijna!) terugverlangen naar die tijd dat muziek luisteren meer werd ervaren als een spannend avontuur. Verkeerd soort nostalgie vind ik dat, de vrije toegang tot veel en veel verschillende soorten muziek leidt tot allerlei interessante vormen van kruisbestuiving en dat leidt er weer toe dat er steeds nieuwe en spannende wegen ingeslagen kunnen worden.
Maar eigenlijk is er ook weer niet veel nieuws onder de zon, want was dat zeker in de muziek altijd al niet zo en heeft dat niet fantastische mooie muziek opgeleverd?
Dus weg met die enge cultuur- (en andere) xenofobie.
(Roel)
Van een popfestival voor de jeugd genaamd 'Rockherrie' is Bevrijdingspop Haarlem in 30 jaar uitgegroeid tot een evenement van allure.
Speelde de 1e editie in 1980 zich af in de gymzaal van de Sint Antoniusschool aan de Zijlsingel, de volgende twee jaar is de lokatie Jazzclub de Egelantier aan het Groot Heiligland. In '84 gaan we voor het eerst de buitenlucht in. Via Prinsenhof, Kenaupark, Haarlem Stadion en Botermarkt bereikt het festival in 1990 zijn vaste stek op het Vlooienveld in de Haarlemmerhout.
Bezoekersaantallen stijgen naarmate het gebeuren ambitieuzer wordt, met in 2000 het ongelooflijke aantal van 175.000 bezoekers. Via radio en televisie wordt een oproep gedaan om alsjeblieft niet meer naar Haarlem te komen. Het ging zelfs zo ver dat het bier op was! Onder politiebegeleiding reed een tankwagen vol vers bier vanaf de brouwerij richting Haarlemmerhout.
Ook het engagement van Bevrijdingspop groeide. Er kwam een jaarlijks thema in samenwerking met het Nationaal Comité 4 en 5 mei, dat doorklonk in de debatten, de sprekers, de gedichten, de kunst...... Het thema voor dit jaar is 'Vrijheid wereldwijd' .
En hoe mooi, na 30 jaar zijn we weer terug bij de grondlegger van Bevrijdingspop Ilco van der Linde. Hij lanceert op de Internationale Dag van de Vrede (21 september 2011) een nieuw internationaal vredesinitiatief MasterPeace. De pre-launge vindt plaats tijdens Bevrijdingspop 2010, waar het logo en de slogan van MasterPeace bekend worden gemaakt.
En dan nu: MUZIEK!!!
Veel van de groepen die in de loop van deze 30 jaar optraden zijn terug te vinden in de collectie van de bibliotheek. Van Urban Dance Squad, Claw Boys Claw, The Scene, Richenel, Fatal Flowers, New Cool Collective tot Manu Dibango, Cheb Mami, Gil Scott-Heron, Drive-By Truckers, Radiohead,......
En wat te denken van onze Haarlemse artiesten die altijd ruim plaats krijgen op Bevrijdingspop zoals Bloem, Gotcha!, Silkstone, Funkabilities, Ro, The Sheer, The Hype, Kirsten, Elektrik Hannes.....allemaal te vinden in de Haarlem Muziekcollectie.
Een uitgebreide geschiedenis is na te lezen in het boek dat is verschenen ter gelegenheid van het 25 jarig jubileum van het festival 'Bevrijdingspop 1980 - 2005' of in het archief van Bevrijdingspop.
'Wat betekent vrijheid voor jou' webregio TV interviewt Juliet Lewis, Kubus en bang bang en presentator van het festival Giel Beelen.
Tenslotte: van 16 april tot 15 mei is de tentoonstelling 30 jaar Bevrijdingspop te beleven in Bibliotheek Centrum.
Lees hier meer.
Afgelopen woensdag was ik bij de opening van de World Music Shool in Schalkwijk Oorspronkelijk zou het gewoon de Wereld Muziek School Schalkwijk gaan heten, maar er is al een instelling in Amsterdam met die naam (minus het Schalkwijk uiteraard) en die maakte bezwaar. Flauw hoor.
Nadat burgemeester Bernt Schneider een toespraakje had gehouden werd de officiële opening verricht door middel van een bluesjam met onze burgervader op elektrische fretloze bas, je hebt er over kunnen lezen in het Haarlems Dagblad van donderdag. Op de foto bij dat artikel zie je rechts nog net een deel van een saxofoon, die is van mij. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik één keer in mijn leven met een burgemeester gejamd heb. In het artikel had deze het over een bluesje in A of E, voor mijn altsax kwam dat neer op een blues in C#, er zijn leukere toonsoorten om in te improviseren, maar alla ...
(de foto zoals ik hem het liefst in de krant gezien had ;->)
Ik mocht ook nog twee nummers met mijn saxofoonkwartet spelen. Nou ja kwartet, Hein (Pijnenburg, saxofoon- en klarinetleraar en initiator achter de WMS) speelt vaak mee dus is het meer een kwintet (of kwartet + 1?)
Het was dus heel erg gezellig. Paulien had voor iedereen die dat wilde soep en salades klaargemaakt en er was drank en hapjes kortom a good time was guaranteed for all!
(Roel)
Malcolm McLaren, de voormalige manager van de punkgroep Sex Pistols is op 64-jarige leeftijd in New York aan kanker overleden. McLaren was getrouwd met modeontwerpster Vivienne Westwood. Ze hadden een zoon.
Johnny Rotten mag dan de blikvanger geweest zijn van de Sex Pistols, maar het zelfverklaarde genie achter Engelands beroemdste punkband was de gewiekste manager van de groep: Malcolm McLaren. Bandmanager werd hij in 1972, eerst van de Amerikaanse New York Dolls, die hij roodleren kostuums aanmat en de hamer en sikkel van de Sovjet Unie als beeldmerk liet voeren, en vanaf 1975 van het Londense The Strand, de latere Sex Pistols. Muziek en imago van de ‘Pistols’ sloegen in 1977 in als een bom na een door McLaren verzonnen promotiestunt: tijdens de zilveren jubileumweek van koningin Elizabeth speelde de groep zijn single God Save The Queen (‘the fascist regime/ she ain’t no human being’) vanaf een boot in de Theems, pal voor de parlementsgebouwen. McLaren werd gearresteerd en de single verboden, zoals gehoopt.
De band zou al in januari 1978 aan ruzies ten onder gaan. Vooral John Lydon (Johnny Rotten) beschuldigde McLaren van oplichting. De twee zouden elkaar nooit meer spreken. In de Sex Pistols-film The Great Rock & Roll Swindle (1980) presenteerde McLaren zich volgens velen schaamteloos als het brein achter de band.
In de documentaire The Filth And The Fury (2000) beweerden de bandleden jaren later dat McLaren lang niet zo belangrijk voor de Pistols was al hij zelf beweerde. Malcolm McLaren maakte na zijn Sex Pistols-tijd ook zelf muziek: hij bracht zestien albums uit, waarvan het eerste (Duck Rock uit 1983) het succesvolst was.
De controversiële manager werd niet gehinderd door bescheidenheid: ‘Op de een of andere manier ben ik permanently cool,’ zei hij in een tv-interview in 2006.
De symfonische deathmetalband Ethereal heeft afgelopen vrijdag de vijftiende editie van de Rob Acda Award gewonnen en is daarmee openingsact op Bevrijdingspop 2010!
(TH)
