We are only riders: zwarte Americana

Goed gedaan, deze tribute cd aan Jeffrey Lee Pierce (JLP), voormalig frontman van "punkblues" combo The Gun Club.
De band was vooral met de eerste 3 cd's succesvol, later werd de muziek wat softer. Uiteindelijk overleed Pierce in 1996 aan overmatig drugs -en drankgebruik. Eeuwig zonde van zo'n talent natuurlijk. Ook zijn soloalbums en samenwerkingsverbanden zijn de moeite waard, vooral de cd die hij met Cypruss Grove opnam.

Op "We are only riders", de cd waar we het over hebben, staan illustere deelnemers zoals Debbie Harry (Blondie), Lydia Lunch, Nick Cave en Mark Lanegan (ex Screaming Trees). 

Het resultaat mag er zijn, al is het resultaat vrij donker. Het klinkt ook niet echt als JLP, maar origineel is het
wel. Noem het donkere Americana voor mijn part. JLP zou zich in zijn graf omdraaien.

Zelf mis ik wel een paar klassiekers van The Gun Club, maar onoverkomelijk is dat niet. Dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de hoge kwaliteit van de nummers. Alleen: waarom "Ramblin' mind" er in 3 versies op staat is mij onduidelijk. Had dan maar twee nummers van de eerste cd's van The Gun Club gecoverd.  Ik bedoel: "Fire of love" anyone ?

Joop

Uitsmijter van het jaar! Moss

En weer een excellente (what’s in a name) cd van het Nederlandse Excelsior label: “Never be scared/don’t be a hero” van Moss. Moss ? Een vijftal. Een internationaal klinkende Hollandse groep met een volwassen geluid op deze tweede schijf (debuut kwam uit in 2007, "The long way back", binnenkort in de collectie!).
Met invloeden van o.a. The Beatles en The Pale Saints (ja, wie kent die band nog ?). Melodieus en soms stevig, dan weer met rustige luisterliedjes. Zou Moss uit Engeland komen, dan zouden ze daar ongetwijfeld groot zijn. Of klinken ze daar misschien net een beetje te Hollands voor? Des te beter zou ik zeggen.
Keyboards, effect pedalen, ijle stemmen: misschien moet je ze ook rekenen tot de “Nu-gaze”, de stroming die de dromerige alternatieve muziek van begin jaren ’90 verheerlijkt. Maar net als je denkt lekker weg te dromen, komt er een gruizige gitaar uitbarsting langszij. Nee, Moss houdt je wel bij de les! Lekker ook, die melodieuze baslijnen by the way.
Joop

The Pains of being pure at heart – Idem (2009)

Als je de foto van de cd-hoes bekijkt zie je het al: dit zijn geen Engelsen. Meer Blondie, maar dan met een donkerharig vrouwelijk bandlid. The Pains of being pure at heart komen ook uit New York. Maar daarmee houden de gelijkenissen op.
Hoewel dus van Amerikaanse afkomst, klinkt de band Engels. Om precies te zijn: als een indiebandje circa 1986. Dat wil zeggen: ietwat rammelend, gruizig en melodieus. De groep zou bij wijze van spreken uit Blackpool kunnen komen. Dit soort muziek wordt anno 2009 in Engeland helaas niet meer gemaakt. Maar zet de cd van The Pains etc. op en waant je in 1987, luisterend naar bands als The Primitives, The Servants, The Sea Urchins of Talulah Gosh. Niemand kent ze nog, maar wat waren ze leuk. Technisch beperkt en daar nog trots op ook. Hun muziek hoorde te rammelen.
Het debuut van The Pain etc. rammelt dan wel niet echt, het weet wel goed het geluid "van toen" op te wekken. De nummers zijn melodieus, met simpele melodieen. Kort en krachtig, hemels af en toe. Uitschieters zijn nummers als “Contender”, “Stay alive” en“Gentle sons”. Maar verwacht geen muzikale hoogstandjes, simpelheid blijft troef.



Interesse in de “real stuff” ? Luister dan eens naar de dubbelcd “CD86” met daarop een fraai overzicht van de Britse indiesound van 1986. Muziek waar je blij van wordt. Te reserveren bij Muziekweb.nl
Joop