Haarlems koor Puisque Tout Passe zingt 90 minuten non stop Pärt

Op zondagmiddag 1 februari geeft Haarlems koor Puisque Tout Passe onder leiding van Arno van Raaphorst een benefietconcert in de Sint Josephkerk in Haarlem (Jansstraat 43). Het concert begint om 15.00 uur. De toegang is gratis. In 1997 componeerde Arvo Pärt de Kanon Pokajanen. Pärt nam hierin de Slavische taal en de tekst van de boetecanon als uitgangspunt. Naar eigen zeggen was hij zelf verbaasd over het resultaat: muziek die volledig is ondergedompeld in het specifieke karakter van de Slavische Kerk. Het vocaal ensemble Puisque Tout Passe zingt Kanon Pokajanen in het oud kerk-slavisch. De Kanon Pokajanen bestaat weliswaar uit meerdere onderdelen - odes en gebeden - maar vormt één samenhangend geheel. Het stuk ademt een heel speciale sfeer, die het beste ononderbroken genoten kan worden. Daarom voert Puisque Tout Passe het stuk in zijn geheel achter elkaar uit: 90 minuten non stop Pärt dus.De Kanon Pokajanen is geen doorsnee koorstuk en past daarom precies bij het vocaal ensemble Puisque Tout Passe. Het koor onderscheidt zich van andere amateurkoren doordat het steeds kiest voor niet alledaagse klassieke muziekstukken uit de 19e en 20e eeuw. Dat leidt steeds tot bijzondere - vier- of achtstemmige - klankcombinaties en harmonieën. Het koor staat nu vier jaar onder leiding van Arno van Raaphorst.Met het concert werkt Puisque Tout Passe belangeloos mee aan de fondsenwerving voor de restauratie van het orgel van de Sint Josephkerk. Om dit monument in volle glorie te herstellen is veel geld nodig. Bij de uitgang wordt daarom een collecte gehouden. Meer informatie hierover vindt u op www.josephorgelhaarlem.nl.

Radoejsja! Pадуйся!

Op zaterdag- en zondagavond 7 en 8 februari 2009, op de kop af 121 jaar na de inwijding van de St Nicolaaskerk op 7 februari 1888, een concert van het koor Fenix o.l.v. Jeroen Spitteler.
Het programma bestaat uit a capella koormuziek van Russische en Estlandse componisten. Een afwisselende en aantrekkelijke combinatie van hedendaagse muziek en muziek uit de Russische romantische traditie!Het programma bestaat uit twee delen die elkaar aanvullen. Het eerste deel vormen de werken van de Russische componisten Tsjaikovski, zijn leerling en goede vriend Tanejev en diens leerling Rachmaninov. De muziek van de drie componisten staat in de Russische romantische traditie, en dat betekent: grote dynamische verschillen en lange gedragen lijnen. De koormuziek van Pärt vormt het tweede element in dit programma. In deze abstracte muziek spelen stilte en timing een belangrijke rol. Daarnaast zingt Fenix Drei geistliche Gesänge van de Russische componist Schnittke. Een en ander past in de traditie van Fenix om programma’s met hedendaagse muziek te brengen. Composities van Pärt en Schnittke stonden al eerder op het programma en daarop bouwt het koor voort. De Sint Nicolaaskerk te Amsterdam is bijzonder geschikt voor deze muziek. De orthodox Russische kerk komt qua cultureel karakter het dichtst in de buurt van een katholieke kerk. Beide kerken spreken de zintuigen aan; er is veel te zien, te horen en te ruiken. De grootse ruimte met veel versieringen, kunst, kaarsen, gekleurde ramen en wierook geven het een kenmerkende sfeer die uitstekend past bij de muziek van dit programma. In de akoestische ruimte komen de volle klanken van het fortisissimo tot hun recht en is het tegelijkertijd mogelijk de pianisissimo te laten klinken op een nog net hoorbaar niveau.Concerten van Fenix zijn altijd een belevenis. Met een aantal van 39 zangers combineert het koor de souplesse van een kamerkoor met het volume van een oratoriumkoor. Het zijn van die concerten waarbij je na afloop onzettende zin krijgt om te zingen.

Programma

Pyotr Ilyich Tsjaikovki(1840 - 1893)
Angel vopiyashe. - Blazheni, yazhe izbral. - Heruvimskaya pesn no.1

Sergei Taneyev(1858 – 1915)
Vjecher

Sergei Rachmaninov(1873 – 1943)
Concert voor Koor. - Panteley

Alfred Schnittke
Drei geistliche Gesänge

Arvo Pärt (*1935 - )
Bogoroditse djevo. - Which was the son of. Nunc dimittis. - Dopo la Vittoria.

Patronaat gefeliciteerd!!!

25 jaar Patronaat. Dat moeten we vieren.....en dat wordt ook uitgebreid gedaan.

Met een boek, expositie en natuurlijk muziek.
In de feestmaand januari staan een aantal jubileumconcerten gepland. Het concert van donderdag 22 januari met Greg Dulli en Mark Lanegan is al uitverkocht, daar hoef je niet meer naar te kijken. Maar Vrijdag 23 januari kan iedereen gratis meedoen aan het verjaardagsfeestje. Voetjes van de vloer met Balkan Bonanza! ft. Kocani Orkestar, Shantel en Unza Unza Orkestar!

Om vast in de stemming te komen....



(TH)

A place to bury strangers

Schrijver Noel Hudson heeft een boek geschreven over hedendaagse bandnamen:“The band name book”.
Hij rubriceeert hierin namen op thema’s als liefde, lust, plaatsnamen (“I’m from Barcelona”), familie en kleur (populair zijn zwart en wit).

De huidige trend: complete zinnen. Denk aan groepen met namen als Go back to the zoo en Does it offend you ? Yeah. Ook onaffe zinnen doen het goed: Late of the Pier en Lackthereof.
De tendens van de afgelopen jaren (kort en krachtig): The Editors, The Rakes, The Strokes en The Stills lijkt voorbij. Op zich was dit weer een reactie op groepsnamen als Oasis, Radiohead en Blur. Een teruggrijpen naar punkbands die met “The” begonnen. Denk aan The Clash, The Damned en The Stranglers. De punks zetten zich af tegen namen als Yes, Genesis en Deep Purple.
Oftewel: terug naar the sixties (The Kinks etc).



Mooie namen uit de New Wave vind ik: The Teardrop Explodes, Wah ! Heat,
Echo and the Bunnymen, They might be giants en The Butthole Surfers.
Bijzondere namen van nu ? Deathcab for Cutie, And you will know us by the trail of dead, Black Rebel Motorcycle Club en Arcade Fire. Zelf speelde ik nog in groepen als Salt, Mind en The Boilermen.



Volgens Hudson komen veel namen bij toeval tot stand en moet er aan de betekenis niet teveel waarde worden gehecht. Waarom zou je je groep anders Hospital Bombers, Pulled apart by horses, Suicidal Birds , The Dears of A place to bury strangers noemen ?
Wij noemden onze band Salt, als reactie op de groep Sugar. Eerst het zoet, dan het zout. Zoiets…

Joop Reurink

"The band name book" van Noel Hudson is binnenkort te vinden in onze collectie.

R.I.P. Ron Asheton (1948 – 2009)

De meeste mensen zullen bij de band The Stooges denken aan de zanger, Iggy Pop. Maar The Stooges waren nooit zo invloedrijk geweest zonder hun vorige week overleden gitarist Ron Asheton. Zijn gitaargeluid en zijn riffs bepaalden voor een groot gedeelte het rauwe geluid van deze voorlopers van de punk.

In de tijd dat ik de muziek van The Stooges leerde kennen (eind jaren ’70) was de band natuurlijk al jaren uit elkaar, ten onder gegaan aan de welbekende cocktail van onenigheid, drugs en drank. Maar voor een nieuwe generatie punkertjes waren ze een inspiratiebron en een groot voorbeeld. Of in ieder geval waren The Stooges de band die in hun muziek en hun optredens dingen deden waar je als provinciestad rockertje alleen van droomde.

Nooit zal ik vergeten hoe ik in mijn jongen jaren in de vroege uren thuiskwam na een nacht stappen, nog helemaal hyper en zonder slaap, met nog helemaal geen zin om te gaan pitten. Wat te doen? O.K., koptelefoon op, de LP Fun House op de platenspeler, en je kop doormidden laten zagen door het diamant-splijtende gitaargeweld van Asheton. Die buzz die dat gaf, en die frustratie-verdrijvende rush van Loose, Down On the Street en L.A. Blues paste naadloos bij een jong gastje die nog geen vorm had gevonden om zijn opgekropte gevoelens kwijt te kunnen. Met m’n eigen bandje probeerden we ook zulke nummers te maken, maar hoe eenvoudig en primitief The Stooges ook mochten klinken, nooit lukte het je om zo’n vette sound neer te zetten en zulke bezwerende riffs te verzinnen. Andere bands lukte dat wel en werden er bekend mee, maar hoe dan ook: Asheton was onze duivelse gitaarleraar.

Nadat The Stooges uit elkaar gingen heeft Asheton (in tegenstelling tot Iggy Pop) nooit echt meer iets belangwekkends uitgebracht. Op de reünie concerten van de afgelopen jaren zat ik ook niet echt te wachten, maar who cares! Die onopvallende gozer met zijn uitgestreken smoel en zijn nazi parafernalia heeft met die paar Stooges platen wél generaties lang herrieschoppertjes met een gitaar de blauwdruk gegeven hoe je vuile gitaarmuziek maakt, en laten horen hoe je agressie in een paar minuten kan samenballen!

Ad Sandtke

Motown 50 jaar!

Deze week vijftig jaar geleden werd Tamla Motown Records opgericht. In het moderne Amerika was Motown het eerste zwarte label dat ook voor blanken muziek maakte.

Op 12 januari 1959 leende Berry Gordy 800 dollar bij zijn familie en richtte Tamla Records op. De eerste groep die bij het label tekende, waren The Matadors, die later hun naam veranderden in The Miracles. Hun zanger, Smokey Robinson, werd vice-president van het label. The Miracles scoorden de allereerste nummer één-hit voor Motown met het nummer Shop around.



Motown werd een echte hitfabriek met een team van hitschrijvers en gehaaide marketingjongens. Dat was ook het uitgangspunt van Berry Gordy. Die wilde geen muziek maken waar alleen zwarten van hielden, maar hits waar alle Amerikanen achter stonden. En of hij in die opzet slaagde. Tussen 1961 en 1971 scoorde Motown in Amerika alleen al 110 top tien-hits. Motown lanceerde wereldsterren als Marvin Gaye, Michael Jackson, The Jackson Five, Diana Ross en The Supremes, The Commodores met Lionel Richie, The Temptations, Stevie Wonder en Four Tops. Uitzonderlijk werden ook enkele blanke artiesten bij Motown gelanceerd. Meat Loaf en Kiki Dee zijn de bekendsten.




Dat Motown na vijftig jaar nauwelijks iets aan glans heeft ingeboet, bewijst een nieuwe generatie artiesten met Amy Winehouse en Duffy op kop. Hun songs klinken zo retro dat het soms hard zoeken is naar het vernieuwende aspect ervan. Tegenwoordig is Motown in handen van het grootste muziekconcern ter wereld, de Universal Music Group. In 1988 verkocht Gordy het label voor 61miljoen dollar aan Universal Music; niettemin blijft Gordy zich op 79-jarige leeftijd nog altijd keihard inzetten voor het label.

Motown viert vandaag zijn verjaardag in thuishaven Detroit -ook wel Motor Town genoemd, vandaar de naam voor het muzieklabel. Er is een Motown Dag in het Motown Historical Museum, met als centrale gast Duke Fakir van de Four Tops. In het Verenigd Koninkrijk wordt een reünietournee op poten gezet, waar onder meer Martha Reeves and the Vandellas, The Commodores en Mary Wilson van The Supremes zijn aangekondigd. Tenslotte staan ook een documentaire en een film over het leven van Gordy in de steigers.
Bron: Het Nieuwsblad



Tips uit onze collectie:
"Hitsville USA: the Motown singles collection 1959 - '71" 4-CD box
"Hitsville USA: the Motown singles collection 1972 - '92" 4-CD box
"Motown, de mensen, de muziek, de magie" autobiografie van Berry Gordy
"Standing in the shadows of Motown" dvd-documentaire met herinneringen van de vaste studiobegeleidingsgroep van Motown uit de jaren '60 en '70.
(TH)