Horror vacui?

Nee, (angst voor) leegheid zul je niet voelen bij het beluisteren van de tweede cd van de Engelse The Horrors, getiteld “Primary colours”. Het is namelijk een rijk gekleurd palet dat je krijgt voorgeschoteld. Rijk gekleurd binnen donkerte. “When I told my girlfriend I didn’t love her anymore, she cried…” Je voelt het liefdesverdriet in je hart.



Je zou kunnen zeggen dat de band opereert binnen het idioom van de “shoegazers”, een stroming die eind jaren’80, begin jaren’90 een zekere faam genoot. Kenmerken: het mijden van contact met het publiek, door tijdens optredens voornamelijk naar hun schoenen te staren, volledig opgaand in hypnotiserende “drones”. Verder: heftig vervormde gitaren, atmosferische landschappen en gruizige, donkere klanken. Belangrijkste groepen: My Bloody Valentine, Slowdive, Ride, The Jesus and Mary Chain, Loop en de Nederlandse Nightblooms.
Bij vlagen klinken de gitaren op “Primary Colours” zelfs letterlijk als die van My Bloody Valentine (MBV), sinds enige tijd weer bij elkaar, en onlangs optredend in ons land. Gelukkig zijn the Horrors geen kopie van MBV. Hallucinerend, gruizig en mysterieus zijn kern- woorden om “Primary Colours” te omschrijven. En mooi , die keyboards, die de nummers extra kleur geven.
Fijn dat de jaren ‘80/’90 weer terug zijn overigens, met sterke cd’s van nieuwe bands als The Pain of Being Pure at the Heart, A Place to Bury Strangers en dus The Horrors.Leuk, die Engelse bands van de laatste jaren: The Kooks, The View en Artic Monkeys. Maar donker ? Nee. Nieuwe groepen als The Editors, Interpol, The Killers, Glasvegas en White Lies recreëren meer het New Wave geluid. Kortom: wel donker, niet gruizig.Eigenlijk is het wachten alleen nog op een reunie van Loop, de donkerste der schoenen- staarders.



Kortom: schoenen poetsen, “shoegazers” are back in town !

Joop