Dit las ik in een artikeltje op de site van de Volkskrant:
"'Kun je mij van mijn spreekangst afhelpen?' Het is een vraag die ik regelmatig krijg. Klein probleem: spreekangst is juist goed! Het laatste wat ik wil is iemand er van afhelpen. De grootste artiesten zijn gespannen vlak voor ze het podium op moeten. Dat is precies wat ze zo goed maakt. Podiumangst zet ze op scherp."
Stukje verder staat er dat "[...] veel mensen ongeveer even bang zijn voor spreken in het openbaar als voor de dood."
Nergens voor nodig om mensen van hun zenuwen af te helpen!(?)
Ook iemand als Lou Reed bijvoorbeeld scheet (schijt nog altijd?) bagger als hij het podium opmoe(s)t. Is hij daardoor beter dan artiesten die daar wat minder last van hebben? (want die zijn er volgens mij ook genoeg)
Ik sta zelf ook nog wel eens op een podium(pje) en tussen de schuifdeuren (laat ik bescheiden blijven), en in het begin liep ik te gieren van de zenuwen, niet alleen op de dag zelf, maar een week ervoor begon het al, en ik had er een pesthekel aan, ook omdat de zenuwen tijdens het optreden niet echt weggingen en ik presteerde er toch echt niet beter door (zo'n 20% minder denk ik)
Nu gaat het veel beter (als ik een saxofoonsolo moet spelen probeer ik dat met mijn ogen dicht dat werkt uitstekend), enige spanning OK, die zorgt voor een betere prestatie, maar doodzenuwachtig?? Brrr, nee toch echt liever niet.
(Roel)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten